සුනාමි මැරතන් - 2

පහළ සෙනග පිරිලා. ඒ අස්සේ මගේ යාළුවෙකුයි එයාගේ අක්කයි ත් හිටියා. ගෙදරට ඇඳන් හිටපු ඇඳුම් පිටින්ම අර මහ සෙනග මැද්දේ. යාළුවා හොඳටම අඬනවා. එයාලගේ ගෙවල් තිබුණෙ මුහුද කිට්ටුව.

මම එයාල ළඟට ගියා. 

"අනේ ඉක්මනට ගෙදර යන්න" යාළුවා කිව්වා. 

මට මේ මොනවද වෙන්නේ කියල හිතාගන්න බැරුව හිටියේ.

"නංගි ඔයා ඉක්මනට ගෙදර යන්න, තවත් මෙතන ඉන්න එපා". අක්ක සැරෙන් වගේ කිව්වා.

මම එහෙමම මං නැවතිලා හිටපු බෝඩිමට දිව්වා. එතනට පන්තියේ ඉඳන් එච්චර දුරක් නෑ. ඒ වෙලාවේ මං දැක්ක අපේ සර් (රු) ත් පාරේ එහාට මෙහාට දුවනවා. සර් ලගේ ගෙවල් ගාල්ලේ කියල නම් මම දැනන් හිටියා. 

තව මං දැක්කා කඩේක ඉස්සරහ තියල තිබුන මල් පෝච්චියක්  කඩේ ඇතුලෙන් තියල ඒ කඩේ වහන්න හදනවා. මට හිතුන තව ටිකකින් මුහුද ඇවිත් මේ ඔක්කොම යට කරන් යනකොට ඔය මල් පෝච්චිය විතරක් ඉතුරු වෙන්නෙ කොහොමද කියල. 

බෝඩිමට යනකොට එහෙ මළගෙයක් වගේ. හැමෝම අඬනවා. මට ඒ දවස්වල ෆෝන් එකක් තිබුණෙ නෑ. බෝඩිමට ගිහින් ගෙදරට කෝල් එකක් ගන්න හැදුවා. ඒකත් හරිගියේ නෑ. කතා කිරිල්ල පැත්තක දාල මං මගේ කාමරේට ගියා. ඕනම කරන පොත් ටිකයි, ඇඳුම් ටිකයි, ඉස්කෝලේ සපත්තු දෙකයි ඉස්කෝලේ අරන් යන බෑග් එකටයි තව බෑග් දෙකකටයි  දාගත්ත. මේවා කරනගමන්  මට හිතෙන්නේ තව ටිකකින් මුහුද මෙතනට එයි, ඔක්කොම යට කරන් යයි කියල. ඒ නිසා මට වටින කියන දේවල් විදියට තිබුණ ඔක්කොම ලට්ට ලොට්ට පුළුවන් තරම් අර බෑග් වල ඔබා ගත්ත. උස්ස ගන්නත් බැරි තරම් බරයි. 

යන්තම් ඒවත් කරගහගෙන බෝඩිමෙන් එලියට පනිනකොටම  අර මං කලින් කියපු අපේ සෙට් එකේ එකෙක් කොහෙන්දෝ ඇවිත් ඒ වෙලාවෙම මට සෙට් උණා. ඒක නම් පුදුම වෙලාවක් (ඔය වගේ තවත් තැනක් ඉස්සරහදි එනවා).  මට එයාව කොහොම මග ඇරුනද කියල මට තම මතක නෑ. එයත් එක්ක තව අපේ පැත්තට යන ළමයෙකුත් හිටියා.

බෝඩිම ඉස්සරහින් තියෙන පාරෙන් ගියාම අපේ ගෙවල් පැත්තට යන පාරට යන්න පුළුවන් කියල අපි දැනන් හිටියා. එත් අපි කවදාවත් ඒ පාරේ ගිහින් නැහැ. කොහොම උනත් ඒකෙන් ගියාම රට ඇතුලටනේ යන්නේ කියල මුළු ඇගේම තියෙන සත්තිය කකුල් වලට අරන්  අපිත් ඒ පාර දිගේ දිව්වා. කලබලෙන් දුවන මිනිස්සු, වාහන පාර පුරාම. ඒ පාර දිගේ ගියාට හැරෙන්න ඕන මොන තැන්වලින්ද කියල අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඉස්සරහට හම්බවෙන අයගෙන් අහගෙන තමයි ගියේ. 

එක එක තැන්වලින් හැරිලා ටික ටික ඇතුලට යනකොට අර කලබලෙන් දුවන මිනිස්සු මග ඇරිලා අන්තිමට, දුවන කණ්ඩායමකට හිටියේ අපි විතරයි. ඒ හරියේ ගෙවල් වල මිනිස්සු ගෙවල් වලින් එලියට බැහැල බලාගෙන ඉන්නවා මේ මැරතන් කණ්ඩායම දිහා. එයාලට හිතෙන්න ඇති

"මුන්ට මොන පිස්සුවක් හැදිලද මෙහෙම පණ කඩාගෙන දුවන්නේ" කියලා. 

එයාලට එහෙම හිතෙන අතරේ අපට හිතුණා

"පෙරහැරක් යනවා වගේ අපි දිහා බලන් ඉන්නේ, තව ටිකකින් ඇවිත් මේ ඔක්කොම යට කරන් යයි" කියලා. 

ඒ අයට මේ අමුතු සිද්ධිය ගැන දැනිලා නොතිබුණ නිසා මෙහෙම බලන් ඉන්නවා කියලා හිතපු අපි ඒ අයටත් කිව්වා වෙලා තියෙන දේ ගැන . අපි පොඩි කෙල්ලෝ ටිකක් නිසාද මන්දා සතේකට ගණන් ගත්තේ නෑනේ. අපරාදේ කියන්න බෑ, යන පාර නම් හරියට පෙන්නලා දුන්නා. 

ඔහොම දුවල දුවල ගිහින්, බස් යන පාර පේන මානේ තියෙද්දී ගලක කකුල පැටලිලා අර උස්සන් ආපු බඩු බාහිරාදියත් එක්කම මාව බිම ඇදගෙන වැටුණා. ජීවිතේට උස්සපු නැති තරම් බරක් උස්සගෙන, ජීවිතේට පයින් නොගියපු තරම්  දුරක් එක දිගට දුවගෙන ගිහින් එක පාරට බිම ඇදගෙන වැටුණම දිව්‍ය ලෝක සැපක් තමයි දැනෙන්නේ. මට නැගිටගන්න බැරුව එහෙමම හිටියා. 

මාත් එක්ක ආපු  මැරතන් කණ්ඩායම මාව පහුකරන් ටිකක් දුර ගියාට පස්සේ එකෙක් අඩුයි කියලා දැනගත්තම තමයි ආයේ හැරිලා බැලුවේ. මරණ බය උපරිමේටම දැනුණ දවසක් ඒක. එහෙම වෙලාවක වෙන දේවල් ගැන සිහියක් නෑනේ. යන්තම් එයාලගේ උදව්වෙන් නැගිට ගත්තට පස්සේ තමයි දැක්කේ දණහිසයි, වැලමිටයි තුවාල වෙලා ලේ බේරෙනවා. හිතේ තිබුණ බය වැඩිකමට මට ඒ තුවාල වල වේදනාව දැනුනේ නෑ. මගේ යාළුවා මගේ එක බෑග් එකක් ඉල්ල ගත්තා. ආයෙමත් අපේ ගමන පටන්ගත්තා. දැන් අපි ඉන්නේ බස් යන පාරේ. බස් එකක් තියා මනුස්සයෙක්වත් නෑ පේන මානෙක.

 "මේ හරියට වතුර එන එකක් නෑ නේද ?" කියලා එක්කෙනෙක් ඇහුවා. 

අපි ගොඩක් දුර ආවනේ, මේ හරියට එන එකක් නෑ කියලා අපි හිත හදාගත්තා. දැන් නම් බය ටිකක් අඩුයි. දැන් තියෙන ප්‍රශ්නේ ගෙදරට යාගන්නේ කොහොමද කියන එක. එන එන වාහනවලට අත දදා අපි හෙමින් හෙමින් ඉස්සරහට ගියා. ගොඩක් වාහන අපිව පහු කරන් ගියා. 

එක පොඩි බස් එකක් අපිව පහුකරන් ටිකක් දුර ගිහින් නැවැත්තුවා. ඒ බස් එක වෙනදට ඒ පාරේ යන එකක් නෙමෙයි කියලා අපිට බස් එක දැකපු ගමන්ම තේරුණා. මොකක්වත් නැති එකේ මේකත් මොකෝ කියලා අපිත් ගිහින් නැග්ගා. එකේ හිටපු අය කතා කරේ දෙමළෙන්. සිංහල පුළුවන් අය අපිත් එක්ක කතා කරා. එයාල ට්‍රිප් එකක් ගිහින්, මුහුද ගොඩ ගලන නිසා ආයෙමත් හරවාගෙන යන ගමන්. එයාලා අපට කන්න දේවල් දුන්නා. වතුර දුන්නා. මැරෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ හිටපු අපට ඒවා අමුර්ථය වගේ උණා.

වාඩිවෙලා ටිකක් දුර යනකොට තමයි මගේ තුවාල ගැන මතක් උණේ. මගේ ලේන්සුවට වතුර දාල තුවාලෙට තියාගෙන හිටියා. ඒ අස්සේ මගේ යාළුවා අඬනවා "අනේ අපේ ඉස්කෝලේ " කියලා.

 මට මැවිලා පෙනුණා අපේ ඉස්කෝලේ කඩාවැටිලා තියෙන හැටි. (මුහුද ගොඩ ගලනවා දැකල නැති නිසා ලොකු ගං වතුරකට අහු උණ ගොඩනැගිල්ලක් තමයි පෙනුනේ )

බස් එකේ කට්ටිය අපි බහින්න ලං වෙනකොට අපිත් එක්ක ගොඩක් යාලු උණා.එක අක්ක කෙනෙක් හිටියා අපිත් එක්ක ගොඩක් කතා කරපු. අපි එයාගේ ඇඩ්රස්  එකත් ඉල්ල ගත්තා. 

එයාලට පින් සිද්ධ වෙන්න අපට ඊලග බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට එන්න  පුළුවන් උණා. මම යන බස් එකේ නෙමෙයි අනිත් අය යන්නේ. කොහොමහරි තම තමන්ගේ ගෙවල් වලට යන බස් වලට කට්ටියම නැග ගත්තා. 

මම යන බස් එක එක ටවුන් එකකට යනවා. ඒකට යන්න, ආපු ප්‍රධාන පාරෙන් තව පාරකට දාල එහේ ඉන්න කට්ටිය අරගෙන ආයෙමත් ඒ පාර දිගේම ඇවිත් ප්‍රධාන පාරට සම්බන්ධ වෙනවා. එහෙම ගිහින් එන්න තියෙන්නේ ටික දුරයි.

 ඔහොම ගිහින් එන අතරමගදී මම දැක්කා අපේ තාත්තගේ බයික් එක ඒ පාර අයිනේ නවත්තල තියෙනවා. මට දැන් හිතාගන්න බෑ බහින්නද එපාද කියලා. හිතල හිතල අන්තිමේට මම තීරනෙකට ආව,

 බහින්න. 

එතන හෝල්ට් එකකුත් නෙමෙයි, බෙල් එක ගහල ගහල යන්තම් බැහැගත්ත. මෙන්න එතකොටම තාත්ත එනවා. මම අර කලින් කියපු විදියට ඒකත් පුදුම වෙලාවක්. තාත්ත ඇවිත් තියෙන්නේ මාව හොයන්න යන්න. මම තාත්තව දැක්කේ නැත්නම් හරි, මම බස් ඒකෙන් බැස්සේ නැත්නම් හරි ලොකු අවුලක් වෙන්න ඉඩ තිබුණා. 

 මම යනකොටත් ටී වී එකේ පෙන්නනවා ඒ වෙනකොට වෙලා තිබුණා දේවල්. එච්චර දෙයක් ගැන මම හිතලවත් තිබුණෙ නෑ. මෙච්චර දේකින් බේරිලා ආපු නිසා ගෙදර ගියාට පස්සේ මට හරි සැලකිලි. ඒත් ඉතින්  වතුර කඳුලක් වත් නොදැක දුවපු අපි ගැන අපිනේ දන්නේ. 

අපේ තාත්තට කඩයක් තියෙනවා. මං ඉතින් අර තුවාල දම්පාට බෙහෙත් වලින් ලස්සනට පාට කරගෙන ඉන්නකොට කඩේට එන අය අහනවා ඔය මොකද කියලා. ඒ වෙලාවට තාත්ත දෙන උත්තරෙන් එදා මොන මෝඩකමකට දිව්වද කියලා හිතෙනවා.

 "මේ සුනාමියට බයේ දුවලා, වතුර පොදක්වත් ඇහැට දකින්නැතුව".

ප. ලි : එදා අපට බස් එකේදී හම්බුන අක්කට මම ලියුමක් ලිව්වා ස්තුති කරලා. එයත් මට එවල තිබුණා එකක්. ඒක තාම මං ළඟ තියෙනවා. පුළුවන් උනොත් මම ඒක ඔයාලටත් බලන්න දාන්නම්.

මතකද මම මුලින් කිව්වා අපේ සර් කලබලෙන් දිව්වා කියලා. සර් ගේ ගෙවලුත් මුහුද ළඟ. ගෙදර ඔක්කොම විනාස වෙලා. බුදු පිළිමේ විතරක් තිබුණ විදියටම තිබුනලු. සර් ඒක කිව්වේ සුනාමියෙන් හරියටම සතියකට පස්සේ ඉරිදා පන්තියේදී. එච්චර දෙයක් වෙලා තියෙද්දිත් සර් පන්තිය නැවැත්තුවේ නැහැ.