සුනාමි මැරතන්

2004 දෙසැම්බර් 26  කියන්නේ ගොඩක් අයට අමිහිරි මතකයන් ගොඩක් ඉතිරි කරලා ගියපු දවසක්.. එහෙම මතක තියෙන කෙනක් නම් මේක බලන්න පටන්   ගන්න කලින්ම කියන්නේ  ඔයා  කැමතිනම් විතරක් කියවන්න..(මම ඒ දවස මතක් කරලා වැරද්දක් කරා නම් සමාවෙන්න )


එතකොට මං හිටියේ 13 වසරේ.. 

ගෙදර  ඉඳන් පන්ති වලට යන්න එන්න අමාරු නිසා ඉස්කෝලේ කිට්ටුව බෝඩිමක තමයි නැවතිලා හිටියේ..

දෙසැම්බර් 25 කියන්නේ සෙනසුරාදා දවසක් ..එදා පෝය දවසක්, ඒ වගේම නත්තල් දවස...මතක ඇති කාලෙකට නත්තල් දවසයි පෝය දවසයි එකම දවසකට වැටුනේ එදා ..

ඉතින් එදා මම ගෙදර හිටියේ..රෑ වෙනකම් ටී වී බැලුවා..මට හොඳට මතකයි නත්තල් කැරොල් වැඩසටහනක්   තිබුණා.  ඒකෙ අය සින්දු කියනකොට මාත් කිව්වා.

ඉතින්  එහෙම කිය කිය ඉඳල අපේ අම්මගේ බාසාවෙන් කියනවනම් ටී වී එකේ ජාතික කොඩිය  වැනෙනකම් ඉඳලා  ජාතික ගීයත් කියලා තමයි නිදාගන්න ගියේ

ඇඳට වැටුන විතරයි අනිත් පැත්තට  අම්මගේ එලාම් ඒක වදින්න ගත්තා.
" චූටි නෝ....නා...  පහමාරයි  අද  පන්ති යන්නේ නැද්ද...."

මට ඇහිලා තියෙන්නේ දෙවෙනි එලාම් එක ..පලවෙනි එක වදින්නේ 5.15 ට විතර..

6 ට  හරි , 6.15 ට  තියෙන බස් එකේ යන්න බැරිඋනොත් පන්තියේ පේලි අල්ලනවා බොරු..අපේ සෙට් එකේ එකෙක් හරි කලින් ඇවිත්  තිබුනොත් හොඳයි..නැත්නම් එක එක්කෙනා එක එක තැන්වල ඉන්නකොට තියෙන හිතේ අමාරුව දන්නෝ දනිති... 

හැමදාම වගේ අම්මටයි, පන්තියේ සර්ටයි , ඒ ලෙවල් කියලා විභාගයක් තියන ඔක්කොම එවුන්ටයි හිතෙන් බැන බැන නිදිමතේම ගිහින් මුණ කට හෝදගෙන විනාඩි 10 කින් විතර ඇඳ පැළඳගෙන පන්තියටත් ගියා කියමුකෝ. අපේ පන්තිය තියෙන්නේ තට්ටු 3 ක ගොඩනැගිල්ලක 2 වෙනි තට්ටුවේ.

සර් අපට ගණන් වගයක් හදන්න දීල කොහෙද ගියා..

ඒ වෙලාවේ අංකල් කෙනෙක්  ආවා  එයාගේ දුව අපේ පන්තියේ ඉන්නවද කියලා බලන්න..එයා දැනගෙන හිටියේ නෑ හරියටම එයාගේ දුව ඉන්නේ මොන පන්තියේද කියලා..ඒ නිසා හැම මැත්ස් පන්තියකම හොයලා.එහෙම හොයාගෙන යන ගමන් තමයි අපේ පන්තියට ඇවිත් තිබුනේ.

"මුහුද ගොඩ ගලනවා, එයාට ගෙදර එන්න එපා කියන්න ආවේ මම "

ඒ අංකල්ගේ දුව අපේ පන්තියේ හිටියේ නෑ.තව පන්ති තියෙන තැන් වගයක් අපේ පන්තියේ ළමයින් ගෙන් අහගත්ත ඒ අංකල් යන්න ගියා.

දැන් ගණන් හැදිලි පැත්තක..කට්ටියටම ප්‍රශ්නේ මේක..හැමෝටම ඒක විහිළුවක් වගේ වෙලා තිබුණේ..

"මුහුද ගොඩ ගලනවලු, අපේ අර ඉස්සර සිංහල පොතක තිබුණ වගේ මේ පාර කාව බිලි දෙන්න වෙයිද දන්නෑ" කට්ටියම හිනා වෙවී  ඒක ගැන කතා කර කර හිටියා. ටික වෙලාවකින් පහලින් ලොකු සද්දයක් ඇහෙන්න ගත්තා.

සර් (රු) ත් කොහේදෝ ඉඳල ඒක පාරටම පන්තියට ආව.

"මුහුද ගොඩ ගලනවා, ඔයාල ගෙවල් වලට යන්න "

මොකද මේ වෙන්නේ කියල අපට හිතාගන්න බැරිඋනා.  ලොකු බයක් දැනුනම මගේ පපුව හිරවෙන්න වගේ ගන්නවා. මට ඒ වෙලාවෙත් එහෙම උණා. මුළු පන්තියම දැන් ඒක රොත්තට පඩිපෙළ බහිනවා. මාත් ඒ අස්සෙන් කොහොමහරි පහලට බැහැගත්තා..

ප. ලි : කතාව ටිකක් දිගයි, ඉඩක් ලැබුණ ගමන් ඉතුරු ටික ලියන්නම් 

අනුන් ගැන වද වෙන මිනිස්සු...

මේ දවස්වල මට දැවෙන ප්‍රශ්නයක් බවට පත් වෙලා තියෙන දෙයක් ගැනයි කියන්න යන්නේ. මේක ඉස්සර නම් එච්චරම දැවෙන එකක් නෙමෙයි. දැන් නම් තත්ත්වය බරපතලයි. නමේ හැටියටම මමත් චූටි තමයි. ඒ කියන්නේ හැමදාම හරහට මිටි වුනා මිසක් කවදාවත් හරහට උස ගිහින් නැහැ. ඒකට කියන නම තමයි මේ post එකේ තහනම් වචනේ. පුලුවන්නම් හොයාගන්න. 

මේක මට වඩා ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන්නේ අනිත් අයට. නෑදෑ ගෙදරක ගියොත්
 "අය්යෝ ළමයෝ කන්නේ නැද්ද? ඔව් ඉතින් දැන් ගෙදරත් නෙමෙයිනේ ඉන්නේ නේද, හරියට කෑමක් ඇඟට   වැටෙන්නේ නැහැනේ ". 

පරණ යාලුවෙක් හම්බුනොත්
"ආනේ ඔයා තවත් *** වෙලා ". 


නැත්නම් කාලෙකින් call කරොත් හරි FB එකෙන් chat කරොත් හරි
 "ඔයා තාමත් ඉස්සර වගේමද?".

කවදාවත් දැකපු නැති කෙනෙක් අඳුරගන්න ලැබුනොත් මුලින්ම අහන්නේ
 "ඔයා කන්නේ නැද්ද අනේ ". 

හපෝ ...මට නම් ඉතින් පුරුදුයි දැන් ඔය ප්‍රශ්නාවලිය..
මේක දැවෙන ප්‍රශ්නයක් වුණේ මට training යන්න උනාට පස්සේ. එදා interview එකට ගියේ අම්මත් එක්ක. ගිහින් ආයෙමත් බස් එකේ ගෙදර එනකොට මට call එකක් ආවා, මම interview එකට ගියපු තැනින්. මාව තෝරගෙන.... පුදුම සතුටක් ඇතිඋනේ ආයෙමත් interview යන්න ඕන නෑ නේද කියල . බස් එකේ සද්දේ වැඩි නිසා එහා පැත්තෙන් කියපු දේවල් හරියට ඇහුනේ නෑ. මම පස්සේ ගන්නම් කියලා  call එක cut කරා. බස් එක තේ බොන්න නතර කරා. මම ආයෙත් මට call එක ආපු  number එකට කතා කරා. ඊලගට එහා පැත්තෙන් කියපු දේ ඇහිලා අර දෝරේ ගල ගලා තිබුන සතුට හුළං බැහැපු බැලුම් බෝලයක් වගේ උනා. 

මට යන්තමින් වගේ මේ ටික ඇහුනා.
 "යූ හැව් ටු වෙයා සාරීස් ".

 මොකක්? ...කියලා අහන්න බැරි නිසා මම ආයෙත් ඇහුවා "සාරීස්....?".
 "යා, ඉට් 'ස් අ රූල් ඔෆ් අවර් කම්පනි...බ්ලා බ්ලා බ්ලා "...

.මදැයි කොලා..අම්ම කඩේට ගිහින් මොනවද ගේන්න... මං ආපු ගමන් කිව්වා දුරකථන සංවාදය ගැන.
 "ඉතින් කමක් නෑ, සාරි ඇඳන් යන්න..දැන් ඉතින් අලුතෙන් ඇඳුම් හදාගන්නත් වෙයි ".

 අම්මා මේ වෙඩිමක් කියවනවා . මං දහ අතේ කල්පනා කරන්නේ "මං කොහොමද සාරි ඇඳන් මහ මග යන්නේ" කියල.

කොහොමින් කොහොමින් හරි  මටත් ඩෙනීමෙන් සාරියට බහින්න උනා කියමුකෝ.

මුල් දවස්වල ගියේ බස් එකේ.. කෝච්චියේ ඒවෙලාවට ගිහින් යන්තම් තියෙන අත පය ටික කඩාගන්න බැරි නිසා..දවසක් බස් එකේ හිටගෙන ගියේ මං...වැඩි සෙනගත් නෑ...එක පාරටම බ්රේක් ගැහුවා  ....එක අතක් අත ඇරිලා මාව කරකැවිල ගියා. අනිත් අතින් අල්ලගෙන හිටපු හින්දා නොවැටී බේරුණා. එතනම වාඩි වෙලා හිටපු අය්ය කෙනෙක් නැගිටලා මට වාඩිවෙන්න කිව්වා. මාත් ඉතින් වාඩි උනා. මං හිතුවේ එයා බහිනවා කියලා .බහින පාටකුත් නෑ .. මට තේරුණා සිද්ධිය...ටිකක් වෙලා යනකොට මගේ ඇස් දෙක බොඳ වේගෙන යනවා වගේ තේරුණා..මම එහෙමම අතට ඔලුව තියාගෙන නිදි වගේ හිටියා....මට දැන් දැනෙනවා මුණ දිගේ පහලට...ඊලගට අත දිගේ... එහෙමම බෑග් එකෙන් ලේන්සුව අරගෙන මූණට තියාගත්තා..නවත්තගන්න බෑ මොනවා කරත්...මම මටම බැනගත්ත "මෝඩි..මේ බස් එකේ ඉන්නේ ...ඕක නවත්තගන්නවා" ...හරිගියේම නෑ ..කොටුවට කිට්ටු වෙනකොට මූණත් පිහිදගෙන ඔලුව උස්සල බලනකොට අර අය්යා තාමත් හිටගෙන...මට මං ගැන පුදුම විදියට දුක හිතුන දවසක් ඒක...

කෝච්චියට සීසන් ගත්තට පස්සේ හොඳ ළමයෙක් වගේ උදේ පාන්දරින්ම නැගිටලා වැඩට යන්න පුරුදු උනා. උදේම ගියාම වැඩිය සෙනග නැති එකක යන්න පුළුවන්.. දැවෙන ප්‍රශ්නය උග්‍ර වෙන්නේ  දැනුයි..ගොඩක් වෙලාවට හිටගෙන තමයි ටිකක් දුර යනකම් යන්න වෙන්නේ..ඉතින් ඔහොම යනකොට එක එක ජාතියේ අය නගිනවා, බහිනවා, වාඩිවෙලා ඉන්නවා , හිටගෙන ඉන්නවා...තව set එකක් ඉන්නවා කන්න වගේ මං දිහා බලාගෙන ඉන්නවා..ගැණු, පිරිමි භේදයක් නෑ..මට වෙලාවකට අහන්න හිතෙනවා ඇයි මැජික් ද කියල (හොඳ වෙලාවට මං එහෙම අහන්නැති හින්ද හොඳයි) ..තව සමහරක් ඉන්නවා අතින් කතා කරලා අනිත් අයටත් මැජික් පෙන්නන අය..මගේ ඇස් දෙක කොයි වෙලාවකවත් එක තැනක නෑ..ඒ ඇස් දෙකට ඒවගේ දේවල් අහු නොවී තියෙන්නේ ගොඩක් කලාතුරකින්...ඊට පස්සේ තමයි ජොලිම වැඩේ වෙන්නේ...දෙවෙනි කෙනා මැජික් බලන්න මගේ පැත්තට හැරෙන්න කලින් මම ඒ පැත්ත බලාගෙන ඉන්නවා..දෙන්නම මගේ පැත්ත බලනකොට පෙන්නපු කෙනාටයි , බලපු කෙනාටයි කර කියා ගන්න දෙයක් නැති වෙනවා...පව් වැඩේ..හික්ස් ..

තව අය ඉන්නවා මම බැලුවත් ඇස ඉවතට නොගෙන බලාගෙන ඉන්න අය....ඒ වෙලාවට හිසේ සිට පාදාන්තය දක්වා දැවී හළුවී යන විදියේ බැල්මක් හෙලුවම එයාලගේ බැලුම් වල හුළං බහිනවා නිකන්ම ...(මෙහෙම කරත් තවත් බලාගෙන ඉන්න අයත් ඉන්නවනේ ඇත්තට...ඒ අයට කරන්න ඕන දේ නම් මටත් හිතාගන්න බෑ තාම..)..අනේ ඇත්තට මිනිස්සුන්ට වෙන වැඩ නැද්ද මන්දා..කොහොමත් තමන්ගේ ඇහේ තියෙන පොල් පරාලෙට වඩා අනුන්ගේ ඇහේ තියෙන කුණු රොඩ්ඩ පේනවලුනේ...


ප.ලි : හරහට තව ටිකක් විතර උස යන්න තියෙනවනම් මමත් ආසයි තමයි....ඒ කොහොම උනත් පොඩි හරි අඩු පාඩුවක් තියෙන කෙනෙක් දිහා එයාල අපහසුතාවයට පත් වෙන විදියට බලන්න එපා.. හැමෝම එක වගේ නැහැනේ...

චූටිනෝනා ගේ ලෝකය....

අවසරයි හැමෝගෙන්ම....

මුලින්ම මං ගැන චූටි විස්තරයක් කියල ඉන්නම්කො....අම්මයි, තාත්තයි මට චූටි නෝනා කිව්වට ගෙදර ඉන්න ලොකුම අක්ක තමයි මම...සීයට මම චූටි මැණිකේ, ලොකු නංගිට කොහොමත් මම අක්කනේ... ඒත් පොඩි  නංගි එයාගේ අක්කල දෙන්නට වෙන් කරලා කතා කරන්න ඕන නිසා එයාට මම චූටි නෝනා අක්කා...

කොහේ ගියත් වැඩි කතාවක් බහක් නැතුව පැත්තකට වෙලා තමන්ගේ පාඩුවේ වැඩක් කරගෙන ඉන්න කෙනෙක් තමයි මම....ඒත් එහෙම පාඩුවේ ඉන්න ගියාම පාඩු වෙන වෙලාවලුත් නැතුවම නෙමෙයි...

හතරවටේට පිරෙන්න, නමට විතරක්  යාලුවෝ  හිටියත් මං කව්ද කියල හරියට දැනගෙන හැම දුකෙදීම සතුටෙදීම එකට ඉන්න හොදම යාලුවෝ ඉන්නේ අතේ ඇඟිලි ගානටත් අඩුවෙන්...එයාලට මම උන්ගි, බටු ඇටේ...තව ගොඩක් නම් තියෙනවා ඉතින්...

මගේ ලෝකේ ගොඩාක් සිදුවීම් තියෙනවා සමහර වෙලාවට කාටවත් කියාගන්න බැරුව හිතේ හිරවෙලා තිබුණ...මගේ ලෝකේ ඇතුලට ඇවිත් ඒවා බලන්න, කියවන්න, හිනාවෙන්න, දුක සතුට බෙදාගන්න හැමෝටම කෙරෙන චූටි ආරාධනාවක් තමයි මේ......